بثّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)بثّ (به فتح باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای پراکندن و منتشر کردن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به معاویه از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبثّ (به فتح باء) به معنای پراکندن، منتشر کردن و پراکندن غبار آمده است. ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با این‌که معاویه عثمان را به ورطه‌ی مرگ کشاند، به او می‌نویسد: «ام من استنصره فتراخی عنه و بثّ المنون الیه؛ یا کیست آن‌که عثمان از او یاری خواست ولی وی از او کنار کشید و مرگ را به طرف وی پراکند.» همچنین آنگاه که انقلابیون از وی خواستند محضر عثمان رفته و او را نصیحت کند تا از کارهای خلاف دست بردارد، به منزل وی آمد و فرمود: «و انّی انشدک اللّه الّا تکون امام هذه الامّة المقتول، فانّه کان یقال یقتل فی هذه الامة امام یفتح علیها القتل و القتال الی یوم القیامة و یلبس امورها علیها و یبّث الفتن فیها؛ تو را به خدا قسم می‌دهم مبادا که پیشوای مقتول این امّت باشی، زیرا که گفته می‌شد: در این امّت امامی کشته می‌شود که باب قتل و قتال را تا قیامت بر این امت می‌گشاید و کارهای امت را مشتبه می‌کند و فتنه‌ها را در آن گسترش می‌دهد.» ۳ - تعدادکاربردهااز این مادّه جمعا پنج مورد در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بثّ»، ص۱۰۹. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|